küçük bir damlanın hüznü hepimizi boğuyor...

Ana rahminden dünyaya düştüğünde önce bir ağladı
sonra temizlendi,

gözleri açıldı

annesinin kokusuna alıştı

anne gözünde sakınmaya

baba canından öte görmeye başladı

Minik hali sevdiklerinin yüreğine aşılandı

damla damla büyüyen gülümsemesi

bir okyanus oldu

canına hüzün çöktüğünde,

bir küçük canın,

büyük okyanusuna daldılar

hüzünleri, küçük narin dokunuşların arasında kayboldu

ne zaman yanına varsalar bu küçük okyanusun

arayışlara girmediler,

büyük mutlulukların anlamları da büyüktür,

nedir bu el kadar mutluluğu büyük gösterenler?

kaşlarını çatsa,

iç alemimizde tatlı ayaklanmalar olur

ağlasa,

yerli yersiz dünyaya meydan okuyasımız gelir

gülümsese,

bilinen mutlulukların tanımı, sadece o anda gizli 

olduğunu anlarız

sonra büyür ve saçılır

toprağa ekilmiş tohum

gün geçtikçe dalları açıldı

ve filizlenmeye akabinde büyümeye başladı

toprağa alanını belli etmek için kökler saldı

kokular saçmaya başladı

yeşil ve kahverenginin tanımı oldu

sonra

çürük bir dal,

insanın eline geçti,

büyüyen filizlere vurdu

bizimki kan ağladı,

dalında henüz küçük yaprak olmanın

o ihtirasını yaşayamadan

ya koptu, ya kırıldı.

insanın sesleri küfürlerle karışık yankılanıyordu

kimdi bu, gaddarlığı resmeden canlı?

Elinde tuttuğu dalı sağa sola savurarak

ne yapmaya çalışıyordu?

Hüznün ve acının ağırlığına dayanamadığından mı yapıyordu?

Sanmam.

Öfkenin ve nefretinin hazzıyla mı ortaya çıkmıştı bu davranışları?
Hayır!

Bu yaşamın insana kattığı değeri henüz ölçemeyen,

yerin dibinde yaşayan 

ve üzerine örtülen toprak misali karanlığı

yırtmaya çalışan bir acizdi.

Sitemi, bilinmezliğiydi.

sevgi, 

insanın tek dilidir,

her lisan, gülümsediğinde aynı sesleri çıkartır

ve yüzleri hep aynı hale getirir.

kötülük ise,

herkesin çehresinde durmazdı.

Her dil konuşabilir, sergileyebilir de

çehresinde asamazdı 

elindeki dalı fırlatan insan,

ince gövdesiyle hayata tutunmaya çalışan

okyanusu, sevinci, mutluluğu

dünyaya saçtığı görkemden alıkoyarak

toprakla bağını kesti,

havada savurdu

sonra bir köşeye attı.

anne hüzünlü,

baba kederli,

bakışlarını okyanusa çevirenlerin

dilleri lal,

gözleri kanlı

elleri titrek,

boğazları düğümlü...

adımları tonlarca ağırlığa bedel...

yerlerinden kalkıp gidemiyorlar

küçük bir damlanın hüznü

hepimizi boğuyor...