Ruh açlık çektiğinde...

                                                Fotoğrafın alındığı profil

İnsanlar önce kendileriyle savaşmaya başladı. Bunun galibi veya mağlubu önemli değildi. Kişi kazanımlarına ulaşmak için önündeki engelleri mağlup etmeliydi. Bunu başaranlar yorgun bir galibiyetin tadını yıllarca çıkartacaklardır. İnsanın ulaşılmayı bekleyen çok yönleri olmasına karşılık tek bir yolun bize sunduğu engeli aşmayı hedef olarak görüyoruz. Haliyle küçük bir engeli aşmak için efor sarf etmemize olanak sağlıyor. 

Bilinmelidir ki her engelin zorlayıcı yanı vardır. Ancak hiçbir engel bir insanın tüm eforuna gerek duyacak dirayete sahip değildir. Bizler gücümüzün farkında olmadığımız sürece küçük engellere büyük eforlar harcarız. Bunun nedenlerinden biri de kişinin '' kendine '' ulaşamamasından kaynaklıdır.

İnsan bir bakıma kendi savaşının yaralısıdır. Kimse bu hengameden küçük sıyrıklarla çıkamaz. Ruhsal bir parçalanmışlık, bedensel bir yıpranmışlık iz bırakmıştır. Bunu herkes göremez. 

Bazıları bu savaşı terk ederek kendi yolculuğunu yarıda bırakmaktadır. Kişilerin giriştiği davranışlar istenilmeyen ve tasvip edilmeyen bir durum gibi görünse de anlayış göstermemizde fayda vardır. Çünkü, bir kişinin kendi savaşından kaçıyor olması o kişinin artık kendini bilmeyecek olmasına sebeptir. Kabul edilmese de aramızda yıllarca nüfuslarını ayakta tutmuşlardır. Genelde bu kişiler kötülüğe, şiddete ve gaddarlığa müsait kişilerdir. 

Bir kişi öncesinde kendisine ulaşmak istediğini haykırarak dile getirmelidir. Diyebilirsiniz ki '' neden haykırarak? '' 

Bir dua gibi görebiliriz. İnanmışlığın yegane yemini de diyebiliriz. Sonuçta insan kendisine ulaşmanın kolay olmadığını haykırdığı vakit anlayacaktır. Zorlayıcı yolculuğa çıkacağını ve bu yolda hüsrana uğrayacağını bilir. -Ne olursa olsun bu yoldan dönmeyeceğim - demenin yeminine başvurduğunda, yaşamı bir bakıma daha düzenli olmaya başlayacaktır. Artık adımlarını, düşüncelerini, bakışlarını bir sonraki hedefi düşünerek gerçekleştirecektir. Haliyle bu da kişinin kendisine söz geçirdiğini ve kendini bilme isteğinin doğru yolda olduğunu anlamasına vesile olacaktır. 

Varlığımız ömür boyunca sürebilecek bir kaosa ve savaşa hakim olma gücüne sahiptir. Bizler bunu alışkanlık haline getirerek çatışmalara giriş yaparsak doğrularımız değersiz görünmeye başlayacaktır. Doğru her daim doğrudur fakat biz o doğruya ulaşmak için yol kat ettiğimizden dolayı artık hissiyatına dokunmakta güçlük çekeriz. Yeter ki ruhun isteklerine kulak verelim ve el uzatalım.

Ruhun güzel bir huyu vardır. Ruh, açlık çektiğinde küçük çatışmalar doğurur. Bu da içimizi sarmaya başlar. Aslında bu çatışmalar önemlidir. Çünkü ruh, hiçbir zaman değersizliği temsil etmez. Önümüzde aşılmayı bekleyen irili ufaklı engellerin beliriyor olmasına kayıtsız kalmayan benlik, atılımlara başlayacaktır ama sınırı aşmayacak ve gereğinden fazla efor sarf etmeyecektir.

İnsan kalmayı başaranlar bu savaşın kazanımlarını bilir. Ruh için mağlubiyet besindir, galibiyetler de önüne açılan yoldur.

Yeter ki kişi bu çatışmaları iyi özümsesin...