ayaklarımdan tutup yere çarptılar

   Fotoğrafın alındığı profil

Ne anlamamız lazım,
Ne yaşamamız lazım

Ne görmemiz,

Ne hissetmemiz gerekiyor?

Kimdir, bize bunu yapanlar,
Kimdir, bize bizi hasım edenler
Kim, kimdedir söyleyecek var mı?

Baktığımız yer gaflet,
Yaklaştığımız yer tarumar,
Sarıldığımız yer parçalanmış
Oturduğumuz yer tuzak 

Bir sabah uyandım ve günü selamladım
Sonra uğultular yükseldi ve bir canın sesini duydum
Dönüp bakamadım,
Koşup yardıma gidemedim
Bir ağırlık oturdu üzerime
Yer yarıldı içine düştüm
Gözlerime kızgın mil çekildi

Söz edemedim,

Kelimeler lal oldu
Düşlerim siste kaldı
Vicdanım, kötülüğün hışmına uğradı
Benden gayri bir ben,

Ben hariç herkes oldu

Yağmur damladı şakağıma
Umuda sarıldı,
Kirlilikler temizlenecek diye
Danslar ettim,

Şarkılar söyledim,

Sonra karanlık bir göğün altında

Ürkütücü sesler yükselmeye başladı.

İnce beyaz huzmeler göğe yükseldi,

sonra bir sesleniş; anlamadık

sonra bir kez daha, bir kez daha... 

sokakları yağmur suları doldurdu,

Umutlar, korkular, yarınlar görünmez bir ceset gibi

suyun üzerlerinde süzülüyorlardı

Ne yardım çığlıkları

ne de çırpınmalar vardı

gidenler memnun,

uzaklaşanlar sevinçliydi

geride kalanlar,

cesaret edip o suya giremeyenler hüzünlüydü

bir dal uzandı,

tuttum,

tuttuk

kandık,

inandık ve bitecek sandık

her şey yeni başlıyormuş oysa.

bir isim bahşetsem canıma

gördüklerimden sonra dilim muamma

arka sokaklarda çıplak ayaklarla koşturanlar var

hepsi gülüyor,

hepsi neşeli

bir hüzünlü kişi vardı, yanına yaklaştım

kimsin dedim,

- ben - dedi

sende nesin dedim
- sen - dedi

ayaklarım betona saplandı

ince ellere sahip melekler 

uzuvlarımı tutum çekiştirdi

canım ağrımadı,

anılarım sızlanmadı

tek acıyan,

yarınlarımdı

oysa,

anı yaşamaktı, hayat

ben, bir adım ötenin ardındaki 

yaşama koşar adım gittim

sonra bir hışımla ayaklarımdan tutup

yere çarptılar

can havliyle,

canıma sarılarak yaralarımı

dindirmeye çalışıyorum...

insanın ürpermesi bu yüzdendir...

                                                        Fotoğrafın alındığı profil

güne uyandım,

güneş gökyüzünde,

kahırlar gönüllerde,

saatlik dilime sıkışmış haberler

günümüzü mahvedecek

şeylerden söz edecekler

savaşlar,

cinayetler

intiharlar

ölenler öldüğüyle kalacak,

sağ kalanlar,

ölüm yolları arayacaklar

bir şükrün içinde saklıdır hayatın reçetesi

bilsek de zor gelir yüreğimize merhem çalınması

engeli olmayan yollar, hedeflerdir

sığ düşünceye hapsolmuş hayaller

uzun yollardan korkarlar

bir köşeye sinmek gibidir, hayattan ürkmek. 

beni benden başka kim anlayabilir,

ne diyedir o vakit başkalarına hizmet etmeler

gönül okşayan bir kelimenin müptelası olmak niyedir

 insanlık onurunun ağırlığını hafifletmenin kazanımı nedir

coğrafyalar talan edilir,

gönüller tarumar edilir,

yarınlar hayalsiz bırakılır,

bugünler cehenneme komşu edilir

dünler özlemden uzaklaştırılır

kimdir, bizi bizden öteye götüren(ler)? 

Adın sanı bilinmeyenler,

zaman geçmeden adına sanına neden anlamlar verilir?
ben, benden öteye gidemezken,

onlar için yol kat etmem niyedir? 

 

Karanlığa bulanmış ışığımızı,

karanlığın içerisinde rol alan

kötülüklere gönül bağlayarak aramak nedendir? 

kim mutlu edebilir beni benden başka

beri gel ben, beri gel.

insanlığın tek dili sevgidir,

mutluluk, sevginin nefesidir

aşk ise Yaradan ile aradaki manadır

Sevgi, aşkın huzurudur

huzur ne zaman aşka döner,

o zaman başımızı göğe kaldırırız,

bazen de aynada kendimize bakarız

biliriz ki oradadır, benden gayri bana sır olan ben.

çözülmesi güçtür,

anlamı ağırdır; omuzlar taşıyamaz, sırtlar külfetin altından kalkamaz

ancak yaralı da olsa ayaklanır can,

bilir,

bilinmezliği taşıdığını...

anlam arayışına girdiğinde can,

canan olur tüm acılara, hüzünlere...

nerededir diye sokaklara sapma

bulurum diye arı misali her insanın ziyaretçisi olma

insan,

olunmaz, kalınır...

İnsan hüzünle ve acıyla yola çıktığında,

tüm yollar önüne açılır.

engeller kendiliğinden çözülür...

insan, öz manasına ulaşmıştır...

manalar acılarda gizlidir,

hüzünlerde saklıdır

bir hazinedir insan,

çözebilen,

öze ulaşır

sıcaklığı hisseder...

maneviyat ayyuka çıkar,

maddeler ayaklar altında kalır.

değerler soyunur ve ham kalır.

insanın özünde saklıdır ham değerler.

kılıflar, 

duygulara giydirilir

o yüzdendir hiçbir duyguyu tam manasıyla yaşayamamamız

duygular saklanmaz;

ne vakit insan, duygularını örtüler 

o an, 

duygular hasrete sarılır ve sıcaklıklarını soğuklukla değiştirirler

anlamalıyız ki insanın ürpermesi bu yüzdendir...

küçük bir damlanın hüznü hepimizi boğuyor...

Ana rahminden dünyaya düştüğünde önce bir ağladı
sonra temizlendi,

gözleri açıldı

annesinin kokusuna alıştı

anne gözünde sakınmaya

baba canından öte görmeye başladı

Minik hali sevdiklerinin yüreğine aşılandı

damla damla büyüyen gülümsemesi

bir okyanus oldu

canına hüzün çöktüğünde,

bir küçük canın,

büyük okyanusuna daldılar

hüzünleri, küçük narin dokunuşların arasında kayboldu

ne zaman yanına varsalar bu küçük okyanusun

arayışlara girmediler,

büyük mutlulukların anlamları da büyüktür,

nedir bu el kadar mutluluğu büyük gösterenler?

kaşlarını çatsa,

iç alemimizde tatlı ayaklanmalar olur

ağlasa,

yerli yersiz dünyaya meydan okuyasımız gelir

gülümsese,

bilinen mutlulukların tanımı, sadece o anda gizli 

olduğunu anlarız

sonra büyür ve saçılır

toprağa ekilmiş tohum

gün geçtikçe dalları açıldı

ve filizlenmeye akabinde büyümeye başladı

toprağa alanını belli etmek için kökler saldı

kokular saçmaya başladı

yeşil ve kahverenginin tanımı oldu

sonra

çürük bir dal,

insanın eline geçti,

büyüyen filizlere vurdu

bizimki kan ağladı,

dalında henüz küçük yaprak olmanın

o ihtirasını yaşayamadan

ya koptu, ya kırıldı.

insanın sesleri küfürlerle karışık yankılanıyordu

kimdi bu, gaddarlığı resmeden canlı?

Elinde tuttuğu dalı sağa sola savurarak

ne yapmaya çalışıyordu?

Hüznün ve acının ağırlığına dayanamadığından mı yapıyordu?

Sanmam.

Öfkenin ve nefretinin hazzıyla mı ortaya çıkmıştı bu davranışları?
Hayır!

Bu yaşamın insana kattığı değeri henüz ölçemeyen,

yerin dibinde yaşayan 

ve üzerine örtülen toprak misali karanlığı

yırtmaya çalışan bir acizdi.

Sitemi, bilinmezliğiydi.

sevgi, 

insanın tek dilidir,

her lisan, gülümsediğinde aynı sesleri çıkartır

ve yüzleri hep aynı hale getirir.

kötülük ise,

herkesin çehresinde durmazdı.

Her dil konuşabilir, sergileyebilir de

çehresinde asamazdı 

elindeki dalı fırlatan insan,

ince gövdesiyle hayata tutunmaya çalışan

okyanusu, sevinci, mutluluğu

dünyaya saçtığı görkemden alıkoyarak

toprakla bağını kesti,

havada savurdu

sonra bir köşeye attı.

anne hüzünlü,

baba kederli,

bakışlarını okyanusa çevirenlerin

dilleri lal,

gözleri kanlı

elleri titrek,

boğazları düğümlü...

adımları tonlarca ağırlığa bedel...

yerlerinden kalkıp gidemiyorlar

küçük bir damlanın hüznü

hepimizi boğuyor...