Bir öfkedir, sessizliğim

Ne yana gidersem gideyim, hep aynı yerdeyim. 

Kime ne anlatsam, söze başladığım o ilk cümledeyim.

Bir çıkar yol bulamıyorum. 

Her yolu deniyorum ama bir türlü o yola ulaşamıyorum.

Yardımcı ol hayat, yardımcı ol Rabbim.

Yıkılmadım! 

Zelzeleleri titrek bacaklarımla alt etmeye çalışıyorum. 

Ben, güçsüz değilim. 

Beni sakın bedbaht olarak tanımlamayın.

Ayaklarım yere değiyor, 

her ne kadar kana bulamış olsa da tabanlarım.

Adresim yoktur.

Bazen dizlerimi karnıma çekerek izbe bir yerde soğuğa direnirim 

bazen de bir caminin avlusuna ruhsuz bedenimi sererim. 

Tanrı nefesini iliklerimde hissederim.

Cami avlusuna girdiğimde içimdeki çocuğun seslerini duyuyorum. 

Ruhum, bedenimi yolcu etmekten de bir türlü vazgeçmiyor. 

İçimin neşesine seslendiğim an yok oluyor. 

Seyrettiğimde ise zaman  berraklaştırıyor!

Nedir bu tam olmalar?

Sınırları tarumara uğramış bir kentin tarihi sayfalarıyım

Akıp giden zamanı taşır, 

sere serpe düşeni içime gömerim

Nerede ışığım? 

Bir sözdür ufku açan,

bir latifedir iradeyi yıkan,

bir bir devrildi şahitlerim,

sözlerimi devşirdim

hayatım, terki diyar sahnesinde yürüyor,

hangi topraklar taşıyacak adımlarımı!

sonra bir ses duydum.

Neredeyim, kimim? 
Ben bir his miyim? 

Açın göğsümü,

Bağlarını çözün dizlerimin 

Bir sestir öfkem,

Bir öfkedir, sessizliğim.

Yabancısı mıyım benim,

Adresimi kaybettim

Müdahalelerden kaçıyorum.

-

devam edecek...