Murat Karakılıç I Diğer ben

Gün bitmiyor ki rezilliğin timsali olan olaylar eksik olmasın gündemden. Yaşanan rezillikleri ve insanı hayattan soğutan olayları bir sonuca ulaştırmaya çalışmaya fırsatımız olmadan başka sorunların meydana çıkmasını kayıtsızca karşılıyoruz. Haliyle, dışarıdan coğrafyamızı ziyarete gelenler insanların güler yüzlü olduklarını,  sıcak ve merhamet besleyici yanlarımızdan söz ederler; amenna insanlık yönünden en vicdanlı toplum olduğumuz bir gerçektir. Fakat içinde bulunduğumuz ve insani yönden değerli gördüğümüz kültürlerimizi, neşemizi, huzurumuzu gün be gün kaybettiğimizden habersizdirler... Eskiden büyük bir resim olan değerlerimiz şimdi taş atılarak çatlamış vaziyettedir. Kırık cam teorisine benzer durumdayız. Dışarıdan kırılmış ve parçalanmış yanlarımıza, yine dışarıda beslenip büyütülen ve Türkiye'nin iç meselelerinde aktör olanlar kırılmış yanlarımıza taş atmaktadırlar. Bir kesimde ellerine taş sıkıştırmaktadırlar. Gün geçmiyor ki Rabbimin gücüne gitmemesi temennisiyle, aptallı...

  Yoğun duyguların içerisinde adeta tatlı bir huzurun esintiyle ürperiyorum. Duygusal açlık çektiğim günleri göz önüne getirince, ne çok hırpalamışım kendimi diye söylenmeden edemiyorum. Ancak bunun için kızmayı ve yermeyi kendime yasakladım. Kendimi içinde bulunduğum duruma getiren kader merdivenini görmezden gelip, yaşadıklarımın kötü şeyler olduğuna kendimi inandırır ve arkasından sürüklenirsem, bu kez hayatı ıskalamış olurum. Hayat, her canlıya aynı şansı verir. YAŞAMAK. Tabii burada '' yaşama '' kelimesinin altında yatan derin manaları tek bir ilahi güce atfedebiliriz. Fakat benim burada sözünü ettiğim yaşamak, hayatın içinde kendisine yeni bir çehre edinmiş halini anlatmamdır. Bizler, yaşamak için dünyaya gelmedik. Yaşamı değiştirmek için dünyaya geldik. Gün geçmiyor ki soy ağacındaki yaşamın yaprakları en güçlü ve sağlıklı dönemlerinde dallarından kopmasınlar. Her şey değiştiriliyor... Kendimize ulaşamamamın bizlerde oluşturduğu korku ve hüznü, zaman kendi içinde...