yolculuğa çıkan sevgim

Bir Franz Kafka olamasam da kendi yağında kavuran biriyim. Seni de kızgın yağın hiddetinden koruyorum. 

Söze nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Henüz dünyanın bana sunacağı güzelliklerin varlığından habersizdim. Yaşam sürdüğüm yerlerde mutlu olmamı sağlayacak hiçbir çıkarımlar yoktu. Dalgaların kayaları yonttuğu sahile insanların olmadığı vakitlerde inip yürüyüşler yapardım.

Ziyadesiyle görüştüğümüz o soğuk kış gününün akşamında gözlerinin kıyısında biriken yaşların donmuş hallerine hayranlıkla seyrettiğimde gülümsemiştin. Kırılmıştı yaşlar ve mutlulukla birlikle yanağına süzülmüştü. Sen bunları yeni öğreniyorsun. Bense kıymetli anın tadını bir ömür çıkartıyorum. 

Saçlarına biriken kar tanelerini temizlerken, 
'' İnsanları sevmiyorum '' demiştim.

Anlamsız bakışlar yöneltmiştin. Açıklama yapacağım sırada, '' biliyorum '' demiştin.

Nasıl bilebilirdin, henüz ilk kez görüşmüştük. Öncesinde kısa süreli zamanlar geçirdiğimizde söyledim mi diye düşündüm ve söylemediğime emindim. Nasıl bilebilirdin? Şaşkınlıktan kurtulup nereden bildiğini söyleyeceğim sırada hissetmiş olacaksın ki söze girdin.

'' Bakışlarını insanlara değdirmediğini görüyorum. Bakışlarındaki o sıcaklığı insanlara değdirmiş olsan, bana baktığında bakışlarının sıcaklığında erimezdim. Bu insanları sevmediğini açıklamasa da en azından benim için kıymetli olan sıcak bakışlarını sadece bana sunmanı içtenlikle karşılıyorum '' demiştin.

Kayalara hırçın dalgalarını vuran denizin isyanına yakından tanık olmak için taşların üzerine çıktım. Deniz sularının uzanamadığı yerde durdum, derinden bir nefes alıp verdim. Olduğum yere oturdum. 

Ilık esintinin rehavetine kapılarak hayallere daldım.

çıplak ayakla denizde yürüyorum; ütopik bir şey biliyorum. Rotasını bilmediğim bir yolculuğa çıkıyorum ve biliyorum ki bu yolun sonu seninle bütünleşecek. Tüm içtenliğimi, sıcaklığımı, özlemimi sana döndürmüşken yolumun senden uzağa gitmesi anlamlı olmaz, değil mi?

Aşkın bir kudreti olduğuna inanmıyorum. Aşk bir canın özlem duyduğu o sevgi duygusunun renkli halidir. Haliyle kudretli olması pek mümkün değildir; onu kudretli kılan bizim gösterdiğimiz veya karşıladığımız tutumlardır, tepkilerdir. Aşk kelimesini dilimizden söküp attığımızda, sevginin has gücünü göreceğiz. Şöyle ki aşk, sevginin çocuğudur. Çocuğun yani aşkın tüm tatlı ve güzel yanlarını hayranlıkla seyrederek çocuklaşırız. Ruhumuz bir çocuğa dönüşür. Kudret haliyle yer edinmez. Çocuğun yani aşkın ardındaki güce baktığımızda sevgiyi görebiliriz. 

Sana duyduğum aşk değil, sevgidir. Sen benim olgunluğumsun; bende senin aşk çocuğunum. 

Birimiz çocuk, birimiz olgunuz.

Yolumu sana çevirdiğime inanarak ilerliyorum. Ayaklarımın altında uzanan dehlizin paklığında kirlenmiş sevgileri, örselenmiş hisleri, yaralanmış canları görebiliyorum. Her biri yaşam belirtisi sunsa da ayaklanıp yürüyecek takatleri yok. Her biri '' sıkıca tutun ' 'diye sesleniyorlar.

Beni derinden sarsan yerden çıkmaya yeltensem gördüklerim gibi olacağımdan korkmuyor değilim. Herkes gündelik yaşantılarına dönmüş olsalar da hayallerinde kırıklıklarını, hasretlerini, öfkelerini bir başlarına bırakmışlar.

Sıkıca tutunmak için tüm kuvvetimle yolları arşınlıyorum. Gördüklerim hep aynı sadece çehreler ve sesler değişiyor. Memnuniyeti andıran hiçbir ses duymuyorum; herkes yapamadıklarını yapmam için sesleniyorlar. Gözlerimi açıp bu derin uykudan uyandığımda hayalimi ardımda bitap bir halde bırakmış olur muyum? Gördüklerimin çığlıkları belki de bu yüzdendir. 

Adımlarımın ağırlığı bedenimi ileriye götürmemi zorlaştırsa da sırtımda güç hissediyorum. Bazen bir el bazen bir güven veren yakarış! Bu yolun sonuna ulaşmam gerektiğine öylesine inanıyorum ki bulunduğum yerdeki kaya dünyanın en rahat yolculuğa çıkartan bir makineye dönüşüyor. Yolları işgal eden yakarışlar önümü boşaltıyorlar. Her biri birbirini ezse de kimse canının yandığından artık söz etmiyorlar. 

Yolcuğun henüz başındayım sevdiğim; 

Sana ulaşacağım, söz veriyorum!