kimseler duymadı

bir sözdü duymayı dilediğim,

sonra,

son buldu duygularım

izdihama maruz kalan,

alanları tarumar edilen,

düşleri düş sahnesinden indirilen,

olduğu yerde

üzerine tonlarca ağırlık bırakılan

o yerde,

yerin yüzüne çehremi yasladım

gözüm,

karanlığa batırıldı

özüm sözsüz bırakıldı

ben ve sen bizken,

hiç olma yoluna atıldı

yüreğin yaralarını

kanayan ırmaklarını

unutulmaya yüz tutmuş

sözlerinle dindirdim

gönlümüzün muhtesibi sevgi

sevgisizliğimizi çarşı pazarda duyurdu

fiyatı ucuz dillerin

körelmiş vicdanlarına sunuldu

meydanlarda duymazlıktan geldiğinde

ömür tükeniyor, bağımız koparılıyordu

bir avare sırtında külfetlerle tezgaha geldi

parçalarımıza dokundu,

alıcıydı

anılarla dolu günleri,

yılların göğsüne astığımız sevgimizi

yorgunlukla değiştirmeyi teklif etti

sır gibi sakladıklarımız

dile geldi,

haykırdı

ve biz hariç duyan olmadı

sevgimizin izleyicisi kalmadı

aşkın inşasına uzanan eller koparıldı

dizler düğümlendi

ne büyük nimetleri içinde taşıyordu yerin yüzü

biz fark edemedik,

yüz bulduk

sevginin her alakasında, yakınlığında

sonra

gerçeklik karşısında pembe bulutların üzerine uçuyor

semalarda geziniyorduk

bir söz,

tonlarca ağırlığı sırtında taşırken göğsümüze serpti

iman tahtamızda tutsak ettiğimiz sır bildiğimiz anıları

an be an yükün altında bıraktık

güçlerimizi birleştirip ellerimizi taşın altında koyamadık

kurtaracağımız zerreler bizi bütün hale getirebilir,

sırrımızın filizlenmesi için acı kayıpların ardında göz yaşları dökebilir

yeniden, yeni bir can olup yerin yüzüne kök salabilirdik...

fakat biz,

iz olmasın diye,

tiz sesle içimize seslendik,

kimseler duymadı.... 

Fotoğrafın alındığı profil